Bağrında yaşadığımız dağlar,
İçinden aktığımız bu vadiler bizimdi.
Yoksulluğumuz ne kader, ne kederdi
Giysilerimizden sarkan yamaların her biri,
Binlerce yıllık sabrın parçasıydı.
Toprağımıza binlerce yıllık mühürdü
Makas yüzü görmemiş sakalları.
Oracıkta yakılan ağıtla kayıtlı, koca sonsuz bir zamandı.
Yoldu yolumuz…
Sığınmıştık dağlarına,
Sulak çayırlarda,
Sonsuz büyüklükteki tarlalarda payımız yoktu çünkü.
Varsa yoksa
Zalimin zulmünden kaçan,
Çırılçıplak kalan biz ve dağlarımızdı…
Duzgın’ın, Muzur’un kaçıp sır olduğu gibi
Sırdık bu sonsuz topraklarda.
Sırlarımızla gömüldüğümüz
Genç çobanlardık.
Hayatımız ve hikayemiz uzundu
Zalim sultanların ve orduların zulmünden kaçıp
Sır olmanın hikmetini yaşıyorduk.
O yüzden parça parça,
Bölük bölük,
Sığındık Xızır’a…
Kavgalarımız büyüktü
Ama kardeşliğimiz de…
Bir taş kadar yakın,
Elden ele dolaşacak kadar ortak,
Ve kutsal suyun dibine gidecek kadar derindi yeminimiz.
Ve bir o kadar da yakın ve gerçekti katlimiz.
İhanetlerimiz…
Aklımız ermezdi, anlamazdık hileleri.
Verilen sözler yalan olarak düşerdi ortamıza.
Çocuklarımıza onuru ve direnmeyi öğreterek, giderdik idama
‘Bu da size dert olsun’ diye haykırarak.
Konu barış olunca tereddüte mahal olmazdı
Sonuna aldırmadan giderdik ölüme.
Görüşme kör makasların içinde oldu.
Koca sakallı Sey Rıza
Düşünceli,
Dokunarak Munzur kadar sonsuz sakalına
Ve
İhaneti orada
Bir bohça gibi,
Bir utanç tohumu gibi,
Bırakarak ardında
Sandalyeyi bir tekmeyle indirerek
Buğday meydanın soğuk şafağına
Ve sahiplerinin kucağına
Bir direnişi koydu.
İnsanların cesetleri değil, cesetlerin insanları gömdüğü
Dersim dağlarında ise
Yangın,
Ölüm,
Tecavüz ve yağma
Koca bir kıyımın kokusu olarak rüzgara karıştı utanarak.
Bu vahşetin adı Tunceli oldu sonunda.
Bu son muydu,
Bir başlangıç mı?
Kara kara an kara, zülüm kara, vicdan kara
Umut kara, vahşet kara,
Merhamet, adalet kara.
Gün kara, an kara, anlar kara…
Barışı yutan savaş kara,
Eller kara, diller kara
Kalpler kara
Ruhlar kara…
87. Yılında saygı ve hürmetle anıyoruz
Dersim Araştırmaları Merkezi DAM
