Mayıs’ta kanar yüreğim

Bedenim sarılmış umuda, kucak açarken baharın gelişine, bir yanım sorguluyor baharın yalancı umutlarını.

Yaman bir çelişki, somurtan doğa yeniden gülerken canlılara, tuz buz oluyor hayallerin camdan baharları.

Neden demeden dönüp anlaşılmıyor yalan umutlar, sahte baharlar. Oysa yaşam baharda dirilir, baharda can olur canana.

Tüm tabiat atarken sırtındaki kara bulutları, yeniden umut filizleri canlanırken, kara toprağın bağrında. Toprağa düşen al karanfiller, kefensizler düşer usuma.

Diyarı Kürt Kızılbaş-Alevi Dersim kırılır önce umudun filizlendiği Mayıs’ta. Karalar düşer Düzgün Baba’ya, kana boyanır Munzur’un akı.

Cellatlar ferman yazar baharın güneşine inat… Cemal cemale düşer ak sevdalarımız kara toprağa, insanlık utanırken cellatların vicdansızlığına, utanmazlığına.

Haki’yi yaşamalı hakikati ararken. Puşt zulalarında kovalanırken devrimin yiğitleri, sancılandı devrimin bebeleri. Kim bilirdi bir Türk örecek Kürt’ün sevdasını, sevgi ağlarıyla saracak mazlum Kürt’ün özgürlük sevdalarını. Her güzelliğin sonu vardır mazlumun hayallerinde, tarih tekerrür edip Bekolar, Hınzır Paşalar perde alırken hainler tiyatrosunda, yüreği Dicle sevdası, Munzur, hırçın Karadeniz’in çocuğu devrildi Tolhildan’ın göbeğinde. Haki Karer düşerken devrim sevdamıza al kanlar içinde, kayboldu güneşin yarısı umudunun sevdasında.

Devran dönmeden, hesap sorulmadan, Dersim’in kanı kurumadan ak yürekli vicdanlarda, Deniz olduk, yürüdük devrim sevdasına. Yürekler Deniz gibi kabarırken, Yusuf’la yürüyen Hüseyn’i sevdalara düştük. Darağacında üç fidana astık, dara çeker gibi zalimleri. En uzun koşusu koşulurken, aşk olsun diye haykırdık aynı yüreklerden, “aşk olsun çocuk aşk olsun” siz koştunuz en güzel baharı…

Aşkın çocukları koşarken devrim maratonunu Vartinik’te kanadı devrimin yüreği. Yıldız olup göğe değdi Ali Haydar, ser verip sır vermeyen destan oldu İbo, zindan karanlıklarında. Uzun yürüyüşlere serpti devrimin tohumlarını, aydınlatırken Amed’in karanlıklarını. Zulmün işkence hanelerinde abideleşen İbo direniş oldu zulme inat. Kaypaklara inat kaya oldu İbrahim, yüreklere sevda gibi işlenerek.
Gelenek örüldü Amed’de zulme inat, direniş bayrağında. Aşkın, devrimin, güneşin çocukları aldı bayrağı zulmün kalesinde. Ninova’da Dehak’a inat ateşi yakan Kawa’nın torunları unutmadı, çağdaş Kawa Mazlum Doğan’ı, düşürmedi ser verip sır vermeyen İbo direnişini. Oturup yeniden yazdılar Amed karanlığında, direnişin aydınlığını tarihe.

Spartaküs’ten Hallacı Mansur’a, Pir Sultan’dan Seyit Rıza’ya toprağın kokusu ile kahramanlaştılar. Marks’tan Engels’e Lenin’den Mao’ya bilge insan oldular, cahiliye çocuklarına inat. Haykırdılar “An Azadî An Azadî” sloganlarını, meşale olup yandılar Dörtler sevdasında. Agitçe direndiler dağların zirvelerinde, Kızılyıldız Ali gibi koştular hakikatin peşinde. İkrar verdiler güneşe, yolu sürdüler bilgenin ardında.

Hiç utandırmadılar ardıllarını, ışıklı bir yol açtılar ateşin çocuklarına, yüreklerde kahraman sevdalara bilinç yazdırdılar adlarını.

Üşüyorum Mayıs’ın sıcaklığında, sahte düşlerin varlığında. Kızıl karanfiller açıyor sahte düşler inat, bilge güneş ısıtıyor benliğimi. Mayıs kahramanları büyütüyor, umudun yeniden filizlenen özgürlük sevdasını.

Şimdi devrimin sıcaklığında unutmadan Mayıs kahramanlarını, yürürken güneşe bitimsiz bir aşkla, sevdamız can buluyor yaşamın gerçeğinde.