Uygarlık tarihinin en eski edebi metinlerinden biri olan şiir, zamanın akışı içinde her dönemde varlığını sürdürebilmiş bir sanat dalıdır. Edebiyatın tanımı herkes için farklılık gösterse de, şiiri tanımlamak oldukça zordur. Bu anlamda, “şiir tanımsız edebiyat” demek yanlış olmayabilir. Belki de şiiri tanımlamak, birden fazla tanım ile mümkündür. Her bireyin kendi bakış açısına göre şiiri tanımlaması, şiirin özgürlüğü ve sınır tanımayan doğasının bir yansımasıdır. Tanımlara sıkıştırılmaya çalışılan şiir, özünde hep eksik kalacaktır. Bu yüzden okurun, şiiri hissettiği gibi tanımlaması, şiire olan değerini arttırır. Şiir denildiğinde akla gelenler, kişinin iç dünyasında bıraktığı izlerin anlamıyla ifade edilebilir.
Bir şiir sever olarak, şiiri anlatacak olursam, şiir; yaşamı, doğayı, insanın varlık bütünlüğünü, duygularını ve çelişkilerini kelimelere döken, özlemin, hayalin, öfkenin, acının ve sevginin iz düşümüdür. Geçmişin ve geleceğin bellekte bıraktığı izlerin, yaşanan anın en özlü ifadesidir. Şiir, sahibinin iç ve dış dünyasının aynasıdır. Şairin şiirinden, onun ruh halini, iç dünyasında yaşadığı patlamaları, kargaşayı ve çelişkileri anlayabilmek mümkündür. Şair, yaşadığı anın duygusal fırtınalarını, geleceğe dair hayallerini simgelerle, en güçlü biçimde dile getirir.
Şiir, insana dair her şeyi; hüzünleri, beklentileri, krizleri, sevgileri, kıskançlıkları, aşklara dair hayalleri, toplumsal gerçeklikleri, kabulleri ve itirazları kendisine yelken yapar ve o yelkenle yol alır. Şiirin yolculuğu, demir atacağı limana kadar devam eder. Bu kesintisiz yürüyüşte, şiir kendi dilini, ritmini, simgelerini ve estetik ölçülerini oluşturur. Yeryüzünde, şiir kendini özlü ve yalın bir şekilde ifade etme yeteneğine sahiptir. Şiir, bu anlamıyla özgürdür; ancak ancak kendine güvenen bir kalemin gücüyle, kelimelerin şehrinde var olabilir.
Şiir, duyguların kelimelere yüklenmiş en saf halidir. Kelimeler çıplaktır, okuyucu onları her okuduğunda, kendine göre bir anlam, bir renk kazanır. Kimi aşkını, kimi öfkesini, kimi nefretini, kimi sevgisini şiirle ifade eder. Kelimelere gizlenmiş sırlar, sihirli dizelerle, simgeler dünyasında mana bulur ve her bir kişi, kendi duygu dünyasında şiire dair farklı bir anlam çıkartır. Bu yüzden duygular özgür olmalı, sözcükler kafalardaki engellerden ve bağımlılıklardan kurtarılmalıdır.
İyi şiir, iyi gören, hisseden ve bunu yansıtan bir şiirdir. Şiir, zaman zaman bencil olabilir; kimsenin olmaktan çok, yalnızca sahibine ait olmak ister. Anlamayanların elinde heba olmaktan ve dilinde kaybolmaktan korkar. Şiir bir yönüyle, sahibine aittir ve onunla şımarmak ister. Ancak şiir evrenseldir; kendini bir yere, bir kişiye hapsetmez. Anlayan herkesin olur, dilden dile dolaşmak ister, tarihe iz bırakmak ister. Şiir, megalomaniktir; kendi kelimelerinin efendisi sayar, onlara hükmeder ve kendisinden başka hiçbir simgenin var olmadığına inanır.
Şiir aynı zamanda romantiktir; kalplere akan en kırmızı sudur, kalpleri fetheden bir iksirdir. Her imgede bulut olup gökyüzünden dünyayı seyreder. Şiir, dilsiz kalmış yüreklerle konuşur, açılmayan kilitlerin anahtarıdır. En katı yüreklere sızar, onları eritir sıcaklığıyla. Şiir, sevgiye sunulmuş bir gül gibidir; koklamasını bilen için en güzel koku, bilmeyen içinse acı veren dikendir.
Sonuç olarak, şiir yaşamdır. Şiirle genç kalır, şiirle yaşlanırız. Zamanın her zerresinde, şiirli yaşamlar var oldukça her şey daha güzel olur.
