Pir Seyit Rıza ve Dersim şehitleri aşkına Ulu Divan kuruldu!
Sarışın Kurt “Şifre” buyurdu “Manevi evladı Sabiha’ya!” Havada, yerde “Canlı kalmayacak! Hareket eden her şeyi vuracaksınız!”
Umum Müfettiş, bir eliyle anlının derin çizgilerinde tortulaşmış ırkçı nefreti gizleyip, ötekinin işaret parmağını tehditkâr titreterek, “Şifrenin” şifresi “Kırım!” dedi.
Şifrenin efendisi, Şifreden sonra trenle Harput’a gelecek!
Sahiden “Şifreye ne hacet, Rayber varken?” Her ağacın kurdu kendi özünden olur!
Bilirdi Evled-ı Kerbelanın bilge aklı, Halvori’de kırmızı elma üzerine ahdi kavil ederken çürük elmaların varlığını. Lakin “Kerbela benden davacı olur! Ahde vefa için Yol’da cefa çekmek, baş vermek gerekir!” diyordu.
“Şifreyi” şifreye şifrelenmiş demir kilitli beyninde çözüp “Toplandı maiyet!”
“Halli cihetine gidilmeliydi, tren Harput’a gelmeden!”
Dersimlinin kanıyla sulanmış dağ çiçeklerinden çelenk yapılıp Mamuretülaziz istasyonunda sunulacaktı trenin penceresinden Şifreni şefine!
Tren, ziftli dumanıyla, zifiri karanlığı yararak Anadolu Yaylası’ndan bir karayılan gibi akıyordu Harput’ta… Harput’ta bir telaş… Pür telaş…
Gece bitmeden “İpe çekilmeliydi şaki sergerdeler!”
72 İdiler Evladı Kerbela ve yarenleri… Tesadüf mü? Kerbelanın şehitleri kadın, çocuk 71, Şahı Şehidan Hüseyin’le 72 idiler!…
Şifreye şifrelenmiş beyinlerde karar verilmişti lakin usulen de olsa mahkeme gerek!
“Tatil” de olsa, “Karanlık” da olsa, “Samiin” olmasa da… (80 yıl sonra; Çocuk da olsa, kadın da olsa gereği yapılacak…! Diye başlayıp katliam fermanı veren zihniyet hala iş başında!) “Şifrenin lüzumu üzere!… Harput’ta varmadan tren, derdest edilen “Şaki mevta olmalıydı!…”
Hışımla ayağa kalktı “Maiyet”… Tatil, mesai kılındı şifrenin emriyle!
Karanlığa far tutuldu, Tek dişi kalmış medeniyetin lütuf-u mazharlarıyla, ışığa gark oldu şifreye kitlenmiş gözler…!
Mazbut olunmuşlar mezbahalık koyundu Şifrenin Efendisine maiyet olanların nazarında!
“Bu adamı tanırım 64 yaşındadır!” yalanıyla 40 Tl. karşılığında Pir Seyit Rıza’nın Yaşına tanık gösterilenler nerden bilir bilgeliğin yaşını? Hak’tan halka giden Yol’dur Evladı Kerbela. Yol’un yaşı mı olur? “Dörtnala uzak Asya’dan gelip” nice katliamlarla memleketi kan gölüne çeviren ve kılıcını “Akdeniz’de” yıkayanların torunları pak şanlı mahkemeleriyle kararını verdi! Evladı Kerbela’ya son
sözünü sordular! “Sizin oyunlarınızla başa çıkamadım bu bana dert oldu! Ben de sizin önünüzde eğilmiyorum bu da size dert olsun!” dedi…
“Şefkat buyurup(!) tomofile konuk ettiler” Evledı Kerbela’yı. Sureti Hakkın sureti gülümsedi celladına! “Seni Ankara’dan beni idam etmek için mi gönderdiler?” dedi İhsan Sabri Çayğlayangil denen cellada. Celladın yüzünü alev sarmış gibi ürperdi, kaçırdı korkak bakışlarını.
Evveli Hüseyin, ahiri Mansur, Evladı Kerbela Mansur’dan bilirdi ki “Aşıkların miracı darda olur!” Cellat İhsan Sabri Çağlayangil’in “Hatıratım” kitabında anlattığı üzere, “Yeri sarsarcasına heybetlice yürüdü! Celladı kenara itip sehpaya çıktı! Soğuk gecenin alacakaranlığında on binlerce insana hitap ediyormuş gibi, Evladı Kerbelayıx bi xatayıx, ayıptır, günahtı, cinayettir!” dedi ve ” Mansur’un Dar’ı Evladı Kerbelaya niyaz eyledi.
“Sarışın bir Kurda benziyordu!”
“Vatanın yüce menfaatleri” için Sıngeç Köprüsü’nü açmak, asi, sergerdelere medeniyeti öğretmek için gelmişti! “Tek dişi kalmış canavar” Yedi başlı ejderhadan beterdi, kana doymuyordu!
“Dörtnala, Uzak Asya’dan gelen“ manevi evlatlar “Tunç” dökecek gökyüzünden Dersimin canına! Dersim TUNÇ ELİ” olacaktı artık. Malazgirt Meydanı’nda Kürde mihman olanların torunları, Ergenekon’da eritilen demirden kalıbını yapacaktı “Bütünlüğü bölünmez vatanın!” Hasılı… Her şey vatan için! “Sarışın Kurt” köprünün korkuluğuna oturdu. “Huzur içinde, gökte süzülen kahraman kadın, manevi evladın geçit resmini izledi!… İstikbal göklerdeydi!” Dersimli genç, yaşlı, çocuk canların parçalanmış cesetleri yerlerde!!! Emre binaen “Kahraman ve şanlı” ordunun evlatları Dersimin kızlarını alıkoymuştu!!!
“Unut gitsin! Yüzleşmeye ne hacet? Zihin kirliliği Sakallı Nurettin… Muhafız Alay Komutanı olmazdan önce sürülerce katille kırım yapan ve ortadan kaldırana kadar akla karayı seçtiğin Topal Osman da nerden geldi aklına?” Deyip sigarasından bir nefes daha çekti! Bir de rakı, beyaz leblebi olsa!…
Hak için, halk için Hakka Yürüyen Pir Seyit Rıza ve Dersim şehitleri aşkına Ulu Divan kuruldu! Kırklar meydana indi!
Pir Sultan Abdal “Sarı tamburasını” inletti “Dönen dönsün biz dönmeyiz Yolumuz’dan!” Seyit Nesimi “Gökyüzünden” sedasını yükseltti… “Ey Pir Seyit Rıza, iki cihan sığar bizde, biz cihana sığmayız! Gevheri la mekan biziz, kevn û mekana sığmayız!”
Darı Mansur’dan Hak katına erenler Ulu Divan’da semaha durdular…
Yarenler pervane, Erenler pervaz oldu. Bir derin girdaba dönüştü zaman… Girdabın dehlizi sarmalayıp Evladı Kerbelayı Ulu Divan’a götürdü.
Dolu içti Kırkların elinden Evladı Kerbela… Esrik oldu!
Rıza Şehri’nin Rızası, yareni Bese, yoldaşı Ali Şer, haldaşı Zarife Xanım semah döndüler, çarxı pervaz oldular…
Fırat köpürüp kabardı! Dicle Mansur’un küllerini yıkayıp Munzur Dağı’na serpti! Munzur yeşile kesti! Zilan Deresi kan kırmızı, Harran Ovası gün sarısıydı…
Dersimde zaman durdu! Munzur suyu akmadı, yüce dağların rüzgarı ağaçların dallarına takılı kaldı. Cümle Erenler, “Aşk olsun sana Rızo, Aşkı niyaz olsun!” dediler!
Pir Seyit Rıza…
Seni andım yine pirlerin Piri
İçip ellerinden kanmaya geldim
Bedenim kül oldu yüreğim diri
Mansur’un aşkıyla yanmaya geldim
Dersimin doğası, rüzgârı sende
Mazlumun imanı, ikrarı sende
Munzur’un çağlayan pınarı sende
Dudağımı suya banmaya geldim
Akarsın kalbimde dönen burgaçta
Topraksın doğada, gülsün ağaçta
Hakkın suretinde gördüm miraçta
Yüzünün nuruyla yunmaya geldim
Kerbela’dan geçen O İmam mısın?
Mansur’un kalbinden sızan kan mısın?
Yıldız Dağı’ndaki Pir Sultan mısın?
Yüreğimi sana sunmaya geldim
Himmet eyle dedim gittim Xızır’a
Bir turna donunda saldı Munzur’a
Aşk ile süzüldüm vardım huzura
Pir’in makamına konmaya geldim
Sende zuhur etmiş Seyit Nesimi
Yüzüne aksetmiş aşkın resimi
Kırkların meclisi duydu sesimi
Birlik meydanında dönmeye geldim
Bedenim yaralı, ruhumda tufan
Seni dediler ki canlara canan
Ermişin gönlünde ummandır irfan
Aç kapıyı orda dinmeye geldim
Munzur dağlarının lalesi sensin
Kudreti Kandil’in halesi sensin
Çereğın ateşi, şulesi sensin
Alevde tutuşup sönmeye geldim
Unutmam ki seni aklımda tuttum
Aşkın dolusunu elinden yuttum
Yetmiş dört senedir duran buluttum
Yağmur olup yere inmeye geldim
Vicdan utanç duydu, merhamet sustu
“Evladı Kerbela” o nasıl sesti?!
Cellâdı titreten bir rüzgar esti
İşte ben orada donmaya geldim
BÜLBÜLİ ŞEYDA’yım ne bitmez çile
Bu düzen sahtekâr her yanı hile
Zülfikar kuşandım bindim Düldül’e
Yezit soyluları yenmeye geldim
(Kemal BÜLBÜL 13 Kasım 2013 – Ankara)
