Zaman vardır hep belirsizliği gösterir. Yaşamı saran koyuluklar içerisinde yok olan renkler, insanın zamana yenik düşüşüdür. İnsan belirsizlikler içinde bölünür, gel gitler içerisinde boğuşur durur. Kendinde bölünmüş olan iç denizine mahkûm olur. Bir kıyısı umudun, kavganın dalgaları vurdukça benliğini sorgulatır. Diğer kıyıya düştüğünde yaşam anlamsızlaşır. Varlığına aykırı olsa da arada biat etmenin sesleri yankılanır. Kalbinin sesi bastırır umudun kavganın kıyısı çeker benliğini. Tüm renkleri geride bırakarak mavinin güçlü dalgalarına biner, özgürlüğün sesini dinlersin.
Neden bu bölünmüşlük? Neden bu gel gitler? Beden taşır mı yarım olmayı? Bölünmüş duyguları iç denizinin hangi kıyısında olacağını, ruhunun geçmişten geleceğe taşıdığı duygu nehrinin akıl değirmeniyle buluştuğunda oluşan enerji ile belirlenir. Bölünmüş yaşamın paydasında toplayacağın geleceğin ağırlığı olur. Eksiler bir yana artılar bir yana dizilince artılara eğilir yüreğin. Tıpkı bir kefeye köleliğin sessizliğini, bir kefeye umudun çığlıklarını koyduğunda umudun ağır basması gibi. Ya da bir kefeye karanlığı, bir kefeye aydınlığı koyduğunda aydınlığın ağır basması gibi.
İnsan maviliğin dalgalarında kendini umudun denizinde var etmeli. Bölünmüş yüreğin karamsarlığında kulaç atmamalı. Karamsarlığın dalgalarında atılan kulaçların karaya vurması, kendinde yaşamı öldürmesi kaçınılmazdır.
Zaman olur bölünmüşlük içinde yol alırsın ama nereye gittiğini ve nerede duracağını bilemezsin. Yaşamın fırtınaları sürükler seni kanat açamaz, uçmayı başaramazsın. Çünkü fırtınalarda sürüklenirken belirleyen sen olamazsın. Sen fırtınaların bıraktığı yerde kalır akıbetini beklersin.
İnsan sürüklenen değil rüzgârın yönünü belirleyerek yenilgilerden kurtulur. Yaşamın devinimlerinde yaşayan gel gitler aşılıp, bölünmüşlükten çıktığında önünü görürsün. Önünü görmek bakmayı bilmektir.
Zamanın karşısında sürekli ona esir olmaktansa, zamanı kuşatarak hayallere ulaşmak gerekir. Esaretten sıyrılmak özgürlüğe atılan adımdır. Yüreğin sesi aklın sesine eşlik ederse çıkılır fırtınalardan. Yaşam denilen uzun yolculukta geçilen duraklarda bırakılan her acı sonraki durakta kavuşulacak sevincin ilk taşı olacaktır. Yaşamın duraklarında hapsolmak yerine hep bir sonraki durağı aramak insanı bütünlüklü kılar. Bütünlüğünü sağlayan insan doğruya yol alır.
Zor zamanlarda süzülürken yaşam ona dâhil olmak ve tüm renklerden umudun, sevdanın resmini çizmekle anlam kazanır. Bu yaşama sunulacak güzel bir armağan olur. Yaşamı düz koşmak ve tek renkte solumak yerine adım adım yaşamak tüm renkleri özümseyerek yol almak bizi iç denizimizdeki bölünmüşlükten kurtarır. İç denizimizdeki kıyıları buluşturdukça bütünlüklü, büyük ve sağlam limanı inşa etmiş oluruz.
Büyük yaşam limanına çektiğimiz düş gemileri bizi hayallerimize taşıdıkça var olmanın anlamı derinleşir, yaşamın keyfine varılır. Çünkü yaşam artık anlamlandırılmış ve değerler paydasında toplanılmıştır. Yaşamı esir alan bölünmüşlük bitmiş, bakmayı bilerek özlemi çekilen sevda yaşanır kılınmıştır.
