Uzun bir kışa açılan şu güz günlerinde, tırnağı derin kesilen bir parmağın bin yıllık ağrısı kalbimize çökmekte Sayme ablam. Senin rüzgâr saçların, benim sözcüklerin karşılayamadığı hüznümle mi yaşıt da, dağlarımız ırmak ırmak göğünü ve gözlerini dökmekte. Bilmez miyim yüzünün ardındaki o asil kayanın nasıl da Ali Rıza* diye çatladığını.
Susmalıyım, ama ya sessizlik de üşürse.
Çocukların sesine siyah karların düştüğünü görmek zamanın hangi halidir Sayme ablam. Ah bir bilsem bunu! yine de dağlarda, beton çarmıhlara gerili kentlerde, çamurlu fabrika yollarında bir ezginin melodisiyle geçen çocukların varlığı değil midir kirpiklerimizi yeşerten büyü. Her ışık kendi kuşlarına avlu olmanın eğiminde. ve şüphesiz ki bilgeliği sadeleşmenin dip sularında bulacaktır şu tebessümünü iliştirdiğin kardeşlerin. Ali Rıza’yı anımsatan sesin yankı kalsın, bir vedalaşmayı bile çok gören şu incelesi hayata.
Sümbülleri bir tarih anlatısıyla izleyen gözlerine
Daha çok değinmeliyim bir dengbêj’in hüznüyle
Kırların ve vadilerin her harfi, dijital dünyanın huysuzluğuyla bir bir silinmekte Sayme ablam. Bunun adına ne denir, bu hangi yaranın hafızasıdır çıkartamadım. Bildiğim, şafakları kitaplarla karşılayan bir kadının gözlerinin hatıralarla parladığıdır. Şu sıralar ağzını göğe yakıştıran bir tırtılın kelebeğe evirilmesiyle kucaklıyorum selamını. Unutmadan, mektupları evvel zaman boşluğuna iten şu elektronik çağa inat, dingin bir zihinle hanımellerini kucaklamana da ayrıca sevindim. Ufkunda geyiklerin kaybolan seslerini biriktiren gözlerin, Ali Rıza’nın gençliğini bıraktığı evlatlardan bir ateşböceği midir? Ah kimsesizliğin ablası, şu yitirilişler sineması dünya, yere düşen ilk insanın sevilmeyi bekleyen hecesinden bir kesit değilse, nedir?
Şimdi dönebiliriz güneşin anayurduna ey yara,
Nasılsa sesimizde kederli kuşlar buluşuyor!
Kaynak: Hıdır Işık – Öpülmemiş Şehlâ
* Ali Rıza: Ali Rıza Koşar, 20 Şubat 1978 tarihinde Elazığ’da katledilen Devrimci Gençlik Önderi
